Intens voelen, kracht of last?

Daar stond ik op het hockeyveld, terwijl iedereen achter de bal aan ging stond ik te dromen en maakte ik tekeningen van de wolken in de lucht. Waarom ziet niemand wat ik zie dacht ik dan en wat rennen ze allemaal onnozel achter die bal aan. Uren lezen, wegdromen in romantische meest idiote fantastische verhalen. Een dromer, , chaoot, beetje onnozel is ze misschien wel, waar is ze met haar gedachten. Dat was wat ik denk opriep. Struikelend over de drempel van de klas omdat ik omhoog keek naar een spinnetje op het plafond. Dat jongetje in de klas wat loop te pesten en boos is, die is vast heel verdrietig. En dat maakte mij ook verdrietig, wat moet die zich eenzaam voelen dacht ik dan. Ik kon dan in de avond bedenken hoe ik wilde helpen, het lot wilde veranderen. Misschien wilde ik wel graag redder zijn.

Het intens voelen op fijne momenten is het meest fantastische gevoel wat je kunt hebben. Alsof je in een droomwereld bent en geloof mij dat kan ik juist bij heel eenvoudige simpele dingen hebben: een goed diepgaand gesprek, een mooie zomerse dag met mijn kinderen en lieve mensen aan het strand, een wijntje met muziek, een vlinder die vlak naast mij neerstrijkt. Alleen zijn er ook heel veel momenten geweest dat de medaille de andere kant opviel voor mij of voor mensen die mij lief zijn.

Dan is dat alles overweldigende gevoel er ook maar dan het verdriet. Het overvalt mij, beangstigend en heftig. Ik wil de pijn en het verdriet van de ander het liefst overnemen, het wegnemen, oplossen. Of het nu van mij is of van de ander, het neemt mij over lijkt wel. Tuurlijk in mijn rationele moment weet ik dat het onzin is. Dat dit er gewoon ook is en dat het vast wel weer goed komt.

De afgelopen jaren waren een enorme rollercoaster van emoties, beide kanten op. Intens geluk en blijdschap over dingen die ik wellicht voorheen als vanzelfsprekend heb ervaren. Maar ook diep verdriet, angst om te verliezen, wie en wat? Mijzelf misschien? Anderen die weggaan en die ik dan nooit meer zie en kan zeggen dat ik van ze hou? In mijn onmacht word ik soms onredelijk boos. Eigenlijk ben ik vooral boos op mezelf op dat moment, waarom heb ik nou gewoon niet eerder gezegd wat mij dwars zat en tegen de juiste persoon.

Liefst zou ik even niet meer voelen. Maar ik weet het is geen optie, dit is wie ik ben ….. dit is Suus. Dat is soms voor anderen ook te heftig en intens en dat snap ik ….

De middelmaat regeeert

Regeert de middelmaat?

Of is het zo dat het overgrote deel van de huidige samenleving bang is om zijn kop boven het maisveld te steken? Want ja, als jij degene bent die een andere beslissing neemt dan die “gangbaar” is binnen je familie, organisatie, school of in de straat. Dan riskeer je daarmee natuurlijk ook dat andere mensen iets van je vinden. Als jij afwijkt van een procedure, simpelweg omdat deze niet meer aansluit bij waarvoor het ooit bedacht was. Namelijk de beste oplossing voor dat niet gemiddelde kind, meedenken met je klant en nu eens echt luisteren naar de onderliggende behoefte van degene tegenover je. De snelste en beste zorg voor je patiënt op dat moment. Ook als het even niet in het bestaande afvinklijstje van je dagelijkse taken staat.

Waarom volgen we eigenlijk een bepaalde procedure,. Wat was ooit het doel van deze regels. Draagt  deze nu nog steeds bij aan het uiteindelijke doel en de beleving en hulp van onze klanten, leerlingen, patiënten ……

Weet je het antwoord niet,

Dan is het wellicht tijd om deze procedure eens kritisch onder de loep te nemen en hier iets mee te gaan doen. En niet volgend jaar als het kalf verdronken is …. Nee nu,  jij hoeft niet te wachten tot anderen het initiatief nemen.

Wat opvalt is dat we ons massaal verschuilen achter de regels en procedures. En als er iets niet goed gaat kunnen we ons heel makkelijk hierachter verschuilen. Tja ik kan daar niets aan doen dat zijn nu eenmaal de regels, ik heb ze ook niet bedacht. Of, ja je hebt helemaal gelijk maar ik heb gewoon de bestaande regels gevolgd. Of nog zo’n dooddoener; ik kan er niets aan doen dat hoort niet binnen mijn functie. We denken daarmee zelf als persoon zonder kleerscheuren weg te komen als iets mis gaat.

Dat we daarmee totaal niet meer klantgericht zijn of echt het verschil maken voor een klant, in relaties op sportclubs, op scholen met kinderen doet er kennelijk minder toen.  Vooral binnen  in de politiek of andere overheidsinstanties  maken we hier een gewoonte van.

Een groot deel van onze maatschappij is kennelijk liever een veilige volger die zelf zo min mogelijk kleerscheuren wil oplopen. Wel het succes maar niet de mindere leuke kant. Niet de weg van het beste  het beste resultaat voor de klant, dat ene kind op school, of  die klant die zijn auto wegbrengt.  Voor die man die bij je komt voor psychologische hulp en voor het eerst in zijn leven zich kwetsbaar opstelt.

We nemen liever de veilig route, dat wat ons is verteld of voorgeschreven ooit. Als er onderweg iets anders nodig blijkt te zijn om ervoor te zorgen dat zaken echt goed worden opgelost vinden we het lastig om nog echt verantwoordelijkheid te pakken. Want stel je voor dat je dat je dat dan later ergens terugkrijgt op een manier waar je niet echt op zitten te wachten.

Kom op mensen, pak je verantwoordelijkheid.  Blijf kritisch kijken of regels en procedures nog steeds brengen waarvoor ze ooit zijn bedacht.  Erken vergissingen en fouten en doe er iets mee zodat we leren van dingen die misgaan en ontwikkelen om te veranderen. Durf zelf beslissingen te nemen, en dingen die altijd zo waren en niet meer blijken te werken aan te kaarten.

Beloof niet alleen maar pak door!  Durf te veranderen van oude gewoontes en gebruiken af te stappen, je nek uit de steken. En ja daar hoort ook bij: soms eens ongezouten kritiek krijgen omdat mensen het niet met je eens zijn of er anders over denken. Niet altijd een volger maar een leider ….

En nee dat zit hem niet altijd in de titel

Gelukkig zijn ze er nog wel:  die leiders.

Blij dat ik ook een aantal van dat soort mensen om mij heen heb en heb gehad de afgelopen twee jaar. Ook al waren er heel wat volgers, die paar leiders vallen daarin dan op. En geloof mij dat waren lang niet altijd de mensen die de titel manager/leider hebben.

Jullie hebben mij en de kinderen de hoop gegeven, hoop dat er mensen zijn die wel doorpakken en het verschil voor ons willen maken. Die verder kijken dan naar de bestaande regels en procedures.

Jullie zijn die mensen die een wereld van verschil maken

Wie volgt ………….

 

 

Nederland is nu officieel knettergek geworden

Nu weet ik het zeker,

Serieus, ook Nederland  is nu officieel idioot geworden, zonder enige twijfel

Ik dacht het afgelopen jaar al zo vaak, waar gaat dit over.

Hebben mensen serieus niets beters te doen.

Maar dit slaat echt alles!!  Ik open gisteravond een NOS-melding op mijn tablet en wat staat daar;

De inhoud van dit stuk in een notendop: een of andere Britse dame is van mening dat veel sprookjes geen goed voorbeeld zijn voor kinderen. En dan specifiek voor jongens. Want de prins kust de prinses zonder eerst toestemming te vragen (bij sneeuwwitje ook overigens).

Strekking van het verhaal: sprookjes moeten nu ook verbannen worden. Ok,  eerlijk toegegeven het is geen Nederlandse dame. Dit is dan afkomstig van een Engelse dame. Maar goed de media, zelfs het NOS (die ik toch wat hoger heb zitten dan de gemiddelde media) is van mening dat dit wel voldoende nieuwswaarde heeft om te plaatsen. En ja dat is toch al weer veelzeggend.

Het zal me niet verbazen als er dadelijk ook iemand in Nederland opstaat die zegt: ik vind het discriminerend dat Bassie een blank clown is. Waarom zijn clowns eigenlijk wit geschminkt en zie je eigenlijk bijna nooit een donkere clown. Dat is toch echt een belediging voor blanke mensen. Of dat mannen dadelijk beledigd zijn omdat steeds meer vrouwen ook veel werken. Wij zijn opgevoed met het beeld dat vrouwen voor de kinderen zorgen en ik ben misleid 😊

Kom op mensen hebben jullie serieus geen andere onderwerpen of gespreksstof om je druk over te maken. Zoek een hobby als je echt tijd teveel hebt en niet weet wat te doen, ga helpen in de zorg (daar zijn weet ik hoeveel mensen te kort), doe wat nuttigs.

Zwarte Piet moet een functie worden waarop iedereen kan solliciteren (pfff ben de hele Piet discussie wel een beetje beu sowieso na nu een paar jaar hetzelfde geneuzel). De tegenstanders verpesten het voor kinderen (ja alle kinderen zonder uitzondering) de meest magische en mooie traditie is die ons land rijk is.

Overigens hoor ik vandaag ook op de radio dat voorstanders van dezelfde Piet een school binnendringen waar geen zwarte pieten meer kwamen. Toch ook weinig respectvol en niet echt in gedachten met een kinderfeest. Val kinderen niet lastig met jullie onnozele acties. Waarop de school weer aangifte heeft gedaan bij de politie.

Geen wonder dat de politie te weinig mankracht heeft om bij echte issues in actie te komen. Als ze serieus al dit soort idiote dingen moeten behandelen. Ik ben echt voorstander van de originele traditie. Maar goed ik vind het vooral belangrijk dat we hierin ook goed naar de kinderen luisteren. Het is een KINDER-feest en heel eerlijk ik heb van nog geen kind mogen horen dat die het echt verschrikkelijk vinden dat er ook wat andere gekleurde pieten lopen. Ook de grootste discussies in het belang van kinderen, blijken toch veelal meestal wat meer tussen de oren van de ouders en volwassenen te zitten. Wees eens eerlijk, is je kind nu echt van slag of heb jij even een teleurstelling te verwerken dat de oude vertrouwde gewoonte of wereld er even anders uit ziet nu dan dat het ooit was.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan;

Als er een toekomstig minister met schoenen met bloemetjes op het bordes van de koning staat, toont hij geen respect en duikelt half Nederland over elkaar om er een mening over te hebben.

In de tweede kamer wordt er besproken wat het plasbeleid is van de beveiliging op Schiphol.

En dan de wereldwijde #metoo discussie, als je überhaupt nog van een fatsoenlijke discussie kan spreken. Volgens mij is het voor iedereen zowel man of vrouw overduidelijk dat als iemand nee zegt of STOP en je gaat toch over grenzen heen. Mannen die dat toch doen, ja die moeten aangepakt worden en flink ook. Alleen daarvoor kun je aangifte doen bij de politie.  Schaam jij je voor wat er is gebeurd of vind je dit lastig. Dan ga je naar iemand die je vertrouwt in je familie of vriendenkring of je stapt naar een vertrouwenspersoon of politie. Zoals Katja Schuurman aangaf in haar betoog op RTL Late Night. Er is ook nog zoiets als hoor en wederhoor.  Nu krijgen mensen levenslang in de media terwijl er nog geen politie/rechter of tuchtcommissie aan te pas is gekomen

En dan is er ook nog een of andere knotsgekke psycholoog die met droge ogen durft te beweren dat een klap op je billen voor sommige mensen net zo heftig is als verkrachting of aanranding. Die weet duidelijk niet waar hij over praat. Dan kun je in dit geval beter je mond houden denk. Want dat is pas echt een miskenning van slachtoffers van serieus geweld.

Ja, bepaalde zaken moeten aangepakt worden en flink ook. Maar laten we geen vergelijkingen gaan maken die sowieso niet te vergelijken zijn.

Nog even we gaan zo ver dat een bouwvakker gelijk een proces aan zijn broek heeft als hij een vrouw nafluit, dat een man een klacht een trauma heeft opgelopen doordat zijn vrouw te veel zeurt. En dat we onze kinderen het idee meegeven dat de wereld te conditioneren is zoals je zelf wilt. Mits je maar hard genoeg schreeuwt en lawaai maakt.

Laten we met zijn allen een halt toe roepen aan deze complete waanzin. Ik denk dat er heel veel mensen zijn die hier genoeg van hebben. Ga eens wat nuttigs doen en echt mensen helpen. En als je je dan toch ergens druk om gaat maken. Doe dat om zaken die echt aandacht verdienen. Zoals de uitermate slecht geregelde geestelijke gezondheidszorg, het gebrek aan echt luisteren naar elkaar. Respect tonen naar andere mensen. En nee dat heeft niets te maken met wat iemand aantrekt of dat mensen van bepaalde tradities houden die jou wellicht wat minder aanspreken

 

Jezelf kunnen zijn

He jij daar, ja jij

Voor mij mag je er zijn zoals je bent en hoe je je nu voelt

 

Niet alleen wanneer je glimlacht, blij bent of succesvol bent

Maar ook als je de diepste dalen of gevoel van falen kent

Want ik begrijp als geen ander, wat dat  met je doet. Op dat moment voelt alleen een luisterend oor gewoon goed.

“Jezelf kunnen zijn” verder lezen

Trots

Wat ben ik trots op mijn lieve stoere kinderen.

Hoe stoer zij iedere dag weer opstaan, gewoon spelen met vriendjes en vriendinnetjes.

Op school en op de sportclub maar ook hier thuis er het “beste ”van proberen te maken.

Want wat voor ieder ander kind de normaalste zaak van de wereld is.

Is dat voor hen niet meer.

Van altijd naar nooit meer

Vakanties anders, alle feestdagen anders.

Normaal zou ik zeggen;  anders is soms helemaal niet zo verkeerd

Maar deze anders is niet goed, deze anders hoort niet zo. Kinderen horen gewoon een papa en een mama te hebben.

“Trots” verder lezen

Zomaar

Die vrouw die met een enigszins gezicht op onweer door de winkel rent;

Misschien moet ze even snel wat boodschappen doen om daarna weer voor haar moeder te zorgen

Die buurman die even geen goedemorgen zegt. Nee hoor niet met zijn verkeerde been uit bed gestapt;

Hij heeft te horen gekregen dat er 20 collega’s weg moeten uit het bedrijf. En hij is degene die ze dat moet gaan vertellen vandaag

De moeder op school,  zij rent naar binnen en even geen tijd heeft een praatje te maken op het schoolplein;

Ze heeft gisteren te horen gekregen dat haar zus ernstig ziek is en heeft even andere dingen aan haar hoofd

De collega die al maanden zo stil zit is en nooit meer eens gezellig mee gaat borrelen na werk;

Haar vriend zit thuis met een bun-out, ze maakt zich zorgen en wil de lol van de anderen niet bederven.

De caissière, jeetje is haar föhn ontploft of zo en had ze niet wat moeite kunnen doen om er verzorgt uit te zien;

Deze dame stond vanmorgen om 06:00 uur op, om voor haar kinderen te zorgen, ze heeft haar vriend verloren een paar maanden geleden.

We vinden er vaak wat van en dan vooral niet direct tegen de persoon.

We kennen niet het verhaal achter het gezicht, achter de emotie.

We vullen in en vellen een oordeel.

En die is veelal spijkerhard.

Ik gun het onze wereld, ik gun het mezelf

Laten we eens kijken met een andere blik naar de echte wereld om eens heen.

De sociale poppenkast voorbij,

Want laten we eerlijk zijn daar zetten we toch vooral onze leukste foto’s, op ons beste moment, ons meest positieve gedachte

Terug naar de echte mens achter: die op het eerste gezicht indruk

Wat houdt jou nu echt bezig?

 

Niet communiceren is ook communiceren

Zo luidde de kop van een titel in een tijdschrift!

Strekking van het artikel: als iemand iets doet of vraagt of simpelweg hallo zegt en je reageert niet dan communiceer je eigenlijk ook. Je laat die ander duidelijk weten dat je het er niet mee eens bent maar je spreekt het ook niet uit dus de ander moet maar raden wat je ervan denkt.

En zo is het en wat verschrikkelijk veel moeite heb ik daar mee, sterker nog het zit extreem in mijn allergie “Niet communiceren is ook communiceren” verder lezen

Hulp vragen

Eigenlijk zeg ik het tegen iedereen om mij heen.

Vraag om hulp als je het niet redt of als je iets moeilijk vindt

Maar voor mezelf vind ik dat verdomde lastig

Er zit toch ook in mij iets van: kom op laat je niet kennen, gewoon even een stapje harder, wees niet zo’n softie

Ik bijt soms nog liever mijn tong af dan anderen om hulp vragen. Ik wil toch liever dat ze mij zien als die sterke vrouw

Ik weet dat ik het hierdoor onnodig moeilijk maak voor mezelf maar ook voor anderen. En ook dat ik zo niet echt het goede voorbeeld geef naar al die mensen en mijn kinderen waartegen ik zeg: vraag gewoon om hulp, je kan het niet allemaal alleen. Mensen helpen graag. Ik hoor het mij allemaal zeggen.

Maar het voelt gewoon toch een stuk prettiger voor mij om hulp te kunnen bieden en nodig te zijn,

als om hulp te moeten vragen en afhankelijk te zijn van anderen.

Alleen ik word hier de laatste meer en meer met mezelf geconfronteerd, het gaat me allemaal niet alleen lukken.  Sterker nog ik had niet meer overeind gestaan als ik niet al die hulp al had gehad het afgelopen jaar.

Maar oh wat voelt dat als een drempel en oh hoe moeilijk vind ik dit.

Ik kan alleen al voor het vragen of de kinderen met iemand anders van en naar school mee mogen rijden toch behoorlijk lopen piekeren.

Pfff kan ik dit nu weer vragen, vorige week heb ik dat ook al gevraagd aan die persoon en wat als ze nou geen nee durven zeggen terwijl het eigenlijk niet uitkomt ….

Ligt dat aan anderen,

Nee hoor totaal niet, iedereen biedt het aan alle kanten aan.

Het ligt aan mezelf,

Heb dat altijd lastig gevonden.

Ik heb meegekregen dat het goed is om je eigen boontjes te kunnen doppen en daarnaast heb ik altijd een extreem gevoel van onafhankelijk van anderen te willen zijn gehad.

Dan schiet ik vervolgens wel in de stress als het allemaal teveel wordt en er te veel dingen zijn die moeten tegelijkertijd.

Dan kan ik soms een wat ongeleid projectiel in mijn reacties en emoties.

Terwijl ik eigenlijk wil zeggen: het is me allemaal even teveel ik heb hulp nodig

Of ik weet het gewoon allemaal even niet meer.

Pfffff wat zit ik op zo’n moment mezelf in de weg.

Enquete, intakes, vragenlijstjes versus klanttevredenheid

Het is acht uur s ‘ochtends en ik kom binnen bij het lab om bloed te prikken.  Haasten met de kinderen want ik wil er op tijd zijn want weet inmiddels als je later bent het mega druk kan zijn. Fijn denk ik als ik binnenloop, ik heb geluk en er zitten maar twee mensen voor mij.  Dus ben vast snel aan de beurt zodat ik gelijk door naar werk kan rijden.

Precies drie kwartier later roept een dame mijn nummer: ha gelukkig einde aan de beurt denk ik. Ben gelijk de 45 minuten wachten kwijt ook weer want ja ik ga geholpen worden nu. Tot mijn grote verbazing word ik samen met nog een heer echter in de volgende wat kleinere wachtkamer geplaatst en krijg ik van dezelfde dame een drie pagina’s tellend formulier in mijn handen gedrukt. “Enquete, intakes, vragenlijstjes versus klanttevredenheid” verder lezen